Հունվարի 1-ին լրանում է Գարեգին Նժդեհի ծննդյան 127-րդ, իսկ հունվարի 14-ին՝ Ցեղակրոն ՈՒխտերի ստեղծման 81-րդ տարեդարձը: Անկախ այն հանգամանքից, թե մեզանից յուրաքանչյուրն ինչպես է ընկալում Նժդեհ-անհատի և նրա հիմնած հզոր շարժման խորհուրդները՝ մեկ բան ակնհայտ է բոլորիս համար. իր ողջ կյանքում խոսքի և գործի անզուգական ներդաշնակություն ցուցաբերած Ցեղակրոնին հաջողվեց սերունդներին թողնել ոչ միայն հարատև, հզոր ու կենսունակ մի ՈՒսմունք, այլև իր կենդանության օրոք գործնականում ապացուցել, թե ինչ հրաշքի է ընդունակ այդ ՈՒսմունքը՝ բոլորի կողմից լքված, հուսահատ շինականից Դավիթբեկյան մահապարտներ կերտելու, հայրենազուրկ, նվաստացած ու նյութապաշտության ճահճում խորտակվող տարագիր զանգվածների մեջ կրկին Հայը արթնացնելու իր կարողությամբ:
Շատ է գրվել և խոսվել Նժդեհի մասին: Քիչ են, սակայն, այն ուսումնասիրությունները, որոնցում ոչ միայն համակողմանիորեն քննության է առնված Մեծ Հայորդու կյանքն ու գործունեությունը, այլև նրա ստեղծած ՈՒսմունքի բուն էությունը, դրա արդիականությունն ու գալիք մարտահրավերների դեմ դրանով զինվելու նպատակահարմարությունը: Քչերին է հաջողվել Հայ ազգայնական տեսական ժառանգության համակարգման, մշակման ու գրագետ մատուցման բարդ, երկար աշխատանք ու նվիրվածություն պահանջող գործը: Այդ սակավաթիվ նվիրյալներից է տնտեսագիտության թեկնածու Վարդան Աթոյանը, ով տարիներ շարունակ իր ուսումնասիրություններով օժանդակում է մեր ազգային-տեսական մտքի ամբողջացման ու համակարգման գործին: 
Վ. Աթոյանի հերթական աշխատությունից քաղված՝ ստորև ներկայացվող հատվածը թող նվեր լինի Մեծ Հայի ծնունդն ու Ցեղակրոնի օրն իրենը համարող յուրաքանչյուր Հայորդու համար.
http://www.haykjanner.org/%d5%b6%d5%aa%d5%a4%d5%a5%d5%b0.ws