Քուրմը
Ընկած իր արյան մեջ, հին մեհյանի շեմին,
Շուրթին սառած վերջին աղոթքն արշալույսի,
Հայացքն հառած հեռու՜, հեռու Արեգակին,
Մահանում էր Քուրմը, զոհը նոր հավատքի…
Որքա՜ն գիտելիքներ գաղտնագրեց այստեղ,
Այս սուրբ տաճարի հին, լուսե մատյաններում,
Պեղեց կուրծքը երկնի աստեղազարդ ու վեհ,
Եվ գաղտնիքը բացեց Տիեզերքի անհուն:
Կամարներին վսեմ, հրաշք այս տաճարի,
Միշտ փարվել է երգը Նավասարդյան,
Այժմ չար հարվածով, օտար, գոռ մուրճերի,
Չարիներն են ջարդում տաճարը այն…
…Եվ շրջվեց դանդաղ, Քուրմը վերջին ճիգով,
Տեսավ բոցկլտացող մատյանները մտքի,
Հետո սառեց շուրթին, որպես վերջին աղոթք,
Օ՜, Արարիչ Աստված, փրկիր Գենը ազգիս…»
|
